Dit  berenvriendverhaal is geschreven door Tweep @sabineneuteboom.

Zij is tekenaar, schrijfster, yogajuf en moeder, aldus haar twitter bio.

Het verhaal wordt verteld door de beer van haar dochter Rosemarijn.

 

Hallo,

Ik ben de beer van Rozemarijn. En ik heet: Beer.

Het was een koude januaridag in 2001, toen ik Rozemarijn voor het eerst zag.

De opperbeer had mij uitgekozen als Troostbeer voor Rozemarijn, omdat Hij wist dat Rozemarijn op moest groeien zonder papa.

Hij zei: ‘Voor Rozemarijn heb ik een heel bijzondere beer nodig! Een beer die recht in een kinderhart kan kijken. Die kan spreken. En kan luisteren.  Maar bovenal lekker zacht en knuffelig is. En NOOIT weggaat!’

Dat was ik! Ik ben een heel trouwe, knuffelige, luisterbeer.

Ik werd geschonken door de opa en oma van Rozemarijn.  Op die koude dag in januari.

Ze kwamen voor het eerst bij hun pasgeboren kleinkind kijken. Dat was een bijzondere gebeurtenis.

 

 

 

 

 

Rozemarijn was geboren in een caravan die tegen een besneeuwd bos aan stond, op de oeroude Ekelenberg.In het bos woonden eekhoorntjes en vlaamse gaaien. Het was een mooi en stil plekje.

Maar ook een beetje verlaten. Rozemarijn en haar moeder waren daar helemaal alleen. Geen papa. Geen aardige buurvrouwen. Geen familie in de buurt. Ze kregen geen huis. Ze hadden bijna geen geld. En de mensen in het dorp verderop waren ook niet erg aardig. Ze dachten dat de moeder van Rozemarijn een heks was.

Rozemarijn lag in een rietenmandje, vlakbij de kachel . Stevig ingepakt tegen de kou. Ze was zo mooi en rond en klein. Bijna net zo klein als ik zelf ben. Al duurde dat niet lang. Haar moeder kon haar ogen niet van het mandje afhouden.  Heel stil zat ze urenlang bij de gloed van de kachel naar het kindje te kijken, zich afvragend hoe ze ooit zoiets moois had kunnen maken.

 

Ik werd in het mandje gelegd en vanaf die dag was ons lot bezegeld: Rozemarijn en ik zouden voor altijd samen zijn.

Ik was niet de enige hoor! Ze had nog veel meer knuffels: Gogel de Vogel. Kuiken. Olifant. Aap. Ook-een-beer. Grote Beer. Kleine Beer. Ik had er in 1 keer een heleboel vriendjes bij.

Maar van alle knuffels vond ze mij het liefst. Ik werd haar lievelingsbeer.

 

Ze groeide als kool en al snel was ze groter dan ik was.

 

 

 

 

Als Rozemarijn verdrietig was, vroeg ze naar mij. Als ze naar bed moest, dan niet zonder mij. Ik mocht in de poppenbuggy mee, boodschappen halen. Ik ging mee in koffers, in de slaaptrein naar Zwitserland.

Ik zat in een rugzak tijdens wandelingen of bezoekjes aan de dierentuin. De halve wereld heb ik gezien! Ik ben zelfs mee geweest toen Rozemarijn een tijdje in het buitenland ging wonen. Maar dat was geen succes.  Rozemarijn en haar moeder werden overal waar ze kwamen heel erg gepest. Omdat er geen papa was. Omdat ze arm waren. Omdat de daardoor anders leefden als andere gezinnen. Maar wat er ook gebeurde: Beer was er! Ja, ik was er altijd.

 

’s Avonds op de rand van het bed, als mama haar welterusten wenste, gaf ze mij een stem. Een mooie, diepe, berenbromstem. Dan vroeg ik  Rozemarijn hoe het met haar ging. En dan kon ik haar vertellen dat het allemaal wel weer goed kwam. En het kwam ook goed. Alles komt altijd weer op zijn pootjes terecht.  Als je maar vertrouwen houdt.  Want hoeveel beren je ook op je weg tegenkomt, er is er maar één de ware!